Aleksandar Vujović: Zašto Amerika potpaljuje Pariz - Surova osveta Emanuelu Makronu

Iz dana u dan sve je jasnije da je, u globalnoj terevenci koja traje već neko vrijeme, sve manje zadovoljnih i sve više nervoznih, te je samo pitanje trenutka kada će ona prerasti u opštu kafansku tuču svih protiv svih

U Parizu već tri nedjelje traju „spontani“ protesti „samoorganizovanih“ građana, koji su grad pretvorili u ratnu zonu gdje se ne broje samo povrijeđeni i uhapšeni, već i mrtvi. Već smo pisali o tome kako su protesti protiv cijena goriva – praćeni paralisanjem ključnih saobraćajnih čvorišta – postali svojevrsni potpis američkih službi u njihovom nastojanju da iznutra destabilizuju targetirane države.
 
Zato,ovog puta nećemo nanovo obrazlagati zbog čega nije moguće da se građani spontano okupe i bezmalo povedu rat protiv države i njenog represivnog aparata. (Uzgred, protesti protiv cijena nafte izbili su i u Bugarskoj, i to samo par dana nakon što su mediji objavili da je vlada te zemlje pristala da gradi ruski gasovod „Turski tok“).

Trebalo bi obratiti pažnju na jednu zanimljivu koincidenciju. Protesti u Francuskoj izbili su samo nekoliko dana nakon Makronove izjave o neophodnosti formiranja evropske vojske koja bi se potencijalno suprotstavila „čak i Sjedinjenim Državama“. Tu izjavu je nedugo potom eksplicitno podržala Merkelova, diplomatski uvijeno i Putin, dok su je neobično oštrim i prikriveno prijetećim tonom osudili Vašington i NATO.

Korijen svih kriza

Ova Makronova izjava – koju bismo mogli nazvati degolovskom kad svako poređenje Makrona i Degola ne bi delovalo tragikomično – samo je jedan u nizu pokazatelja da ključni lideri Evropske unije polako počinju da shvataju kako je odsustvo strateške autonomije u odnosu na Vašington dubinski uzrok koji se nalazi u korijenu svih kriza evropskog projekta. Na spisku tih pokazatelja su i početak gradnje Sjevernog toka 2, prećutno odobrenje Evropske unije da Turski tok preko Bugarske dođe do Italije i Austrije i aktivna sabotaža američke sankcione politike prema Iranu, koja kao nuspojavu nosi potkopavanje statusa dolara kao svjetske rezervne valute.

Da je EU zaista ozbiljno počela da radi na demontaži dolarskog sistema svjedoči i Vilijam Engdal, koji je krajem avgusta objavio – za njega nekarakteristično pesimističan – članak u kojem je zaključio da su svi pokušaji rušenja dolara uzaludni i da je monetarno-finansijska suprematija Vašingtona činjenica sa kojom se mora računati na dugi rok, da bi već početkom novembra egzaltirano pisao o stvaranju „mehanizma za specijalne namene“ (SPV) od strane EU koji bi mogao označiti „početak kraja sistema dolarske dominacije u svjetskoj ekonomiji“.

Treba istaći da je Engdal jedan od vodećih svjetskih eksperata za temu američke finansijske hegemonije, kojoj je posvetio decenije istraživanja i nekoliko knjiga, te da nije sklon preuranjenom i neutemeljenom zaključivanju. Nervozne reakcije zvaničnika SAD, koji su se u više navrata obrušili na Brisel zbog pomenutog mehanizma, samo potvrđuju da je Evropa pronašla slabu tačku Vašingtona i, što je još važnije, odvažnost da je eksploatiše.

Amerikanci, naravno, nisu bez aduta kad je u pitanju zadatak kažnjavanja Evrope. Na raspolaganju imaju čitavu paletu mogućnosti, a sva je prilika da su se odlučili za kombinaciju unutrašnje i spoljne destabilizacije, gdje sa jedne strane gore Pariz (koliko je situacija ozbiljna svjedoči to što francuska vlada razmatra uvođenje vanrednog stanja) i Brisel (takođe navodno zbog cijena goriva), dok sa druge istovremeno dogorijevaju fitilji u nestabilnim područjima na obodima EU, u Ukrajini i na Balkanu.

Ali teško je proliti suzu za Evropom, još teže za Francuskom, a najteže za sudbinom Emanuela Makrona, koji je sasvim sigurno svjestan ko stoji iza protesta, ali je u toj mjeri postao zatočenik sopstvene ideologije da to ne može kazati jasno i glasno a da sam sebi ne zazvuči „orbanovski“, pa mu preostaje samo da ukazuje kako protesti nisu spontani i kako iza njih stoji „opozicija“, što neodoljivo podsjeća na retoriku naših lidera u sličnim situacijama.

Što se tiče Srbije, premda ona geografski pripada prostoru koji se smatra periferijom EU i geopolitički trusnim područjem na kojem se ukrštaju tri civilizacije, u makroregionalnoj vizuri velikih sila naš region prevashodno pripada Evropi kao (polu)samostalnom političkom subjektu. Otuda utisak da cio niz oštrih poteza Prištine – iza kojih nesumnjivo stoje stranci – nije motivisan isključivo željom da se Srbija nauči pameti zbog sve uspješnijeg otpora procesu zaokruživanja kosovske* državnosti, već i željom Vašingtona da doziranom destabilizacijom Evrope disciplinuje njenu sve odmetnutiju njemačko-francusku osovinu.
 

Kijev, Mitrovica, Podgorica

Slično tome, kao što osveta Srbiji za neuspjeh u Interpolu nije jedini motiv za takse Prištine i hapšenja Srba na KiM, tako i samoubilačka misija ukrajinskih mornara u Kerčkom moreuzu i sljedstveni ukazi Kijeva o zabrani ulaska u Ukrajinu svih muških državljana Rusije (od 16 do 65 godina) i racije na ruske manastire u suštini imaju dublju pozadinu od predizbornih kalkulacija otužnog ukrajinskog lidera.

Upravo to je razlog što je Francuska odbila da se pridruži Americi, Velikoj Britaniji, Holandiji, Švedskoj i Poljskoj u glasanju protiv ruske inicijative da se pitanje incidenta u Azovskom moru ubaci u dnevni red SB UN, da bi potom zajedno sa Njemačkom čak i blokirala inicijativu o uvođenju dodatnih sankcija Rusiji.

Paralelno sa ovim dešavanjima, nekoliko dana nakon upada albanskih specijalaca na sjever KiM i hapšenja tamošnjih Srba, sličan scenario se odigrava i u Crnoj Gori, gde je praktično suspenodvana pravna država hapšenjem narodnih poslanika bez prethodnog ukidanja njihovog poslaničkog imuniteta.

Nelegalno zatvoreni opozicioni lider, Nebojša Medojević

Kao prevejan lokalni lider, Milo Đukanović je i više nego svjestan da svoj višedecenijski status američkog miljenika na Balkanu ne duguje toliko maniru bespogovorne poslušnosti (lista takvih je duga), koliko sposobnosti da samostalno i pravovremeno uočava trendove i svoje ponašanje koriguje u skladu sa aktuelnim očekivanjima i tendencijama. Stoga će, plašim se, represija crnogorske države protiv srpskog naroda i Srpske pravoslavne crkve slijediti eho sličnih dešavanja u Ukrajini.

Šta bi u toj situaciji trebalo da radi naše rukovodstvo? Prije svega treba istaći da je detektovanje Njemačke kao države od koje zavisi stabilnost našeg regiona sasvim ispravna procjena, premda ne treba smetnuti s uma da Njemačka stabilnost Balkana neće tražiti u promjeni svoje – u osnovi antisrpske – politike, već u pritisku da se privedu kraju svi procesi otpočeti u 90-im godinama prošlog veka. Ipak, držanje uz Berlin i odugovlačenje štetnih procesa vjerovatno jeste najbolja šansa da Srbija izbjegne scenario dugotrajnog sukoba koji bi podrazumijevao ljudske i materijalne žrtve, gubitak efektivne kontrole nad teritorijama na kojima živi srpski narod (prije svega u BiH i na sjeveru KiM), ekonomsku izolaciju i međunarodnu stigmatizaciju.

Pođemo li od teško osporive teze da pomaljajuće međunarodne promjene idu u korist Srbiji, jasno je da sada nije vrijeme za konflikte, čak ni sa nejakom Crnom Gorom, ne samo zbog toga što i ovako imamo dovoljan broj političkih neprijatelja u neposrednom okruženju, već i zbog činjenice da projekat izmišljanja crnogorske nacije opstaje isključivo na svojoj antisrpskoj komponenti i da bi svaka oštrija reakcija dala dodatno pogonsko gorivo toj dugoročno neodrživoj ideji. Sve ovo važi pod uslovom da Đukanović u odnosu prema srpskom narodu i SPC ne pređe crvene linije koje je prešao njegov ukrajinski kolega.

Isto tako nije vrijeme ni za oštrije reakcije prema Prištini, ako ni zbog čega drugog onda zbog toga što je rast frustracije prištinskih lidera direktno proporcionalan rastu ugroženosti naših sunarodnika u enklavama na jugu pokrajine, koji imaju neku vrstu talačkog statusa, budući da im je gotovo nemoguće brzo i efikasno vojno pomoći u slučaju novog pogromaškog nasilja po uzoru na ono iz marta 2004. godine.

Ali kao što nije vrijeme za srljanje u konflikte, isto tako nije vrijeme ni za krupne državne i nacionalne odluke, poput onih koje se najavljuju po pitanju KiM. Jedina razumna taktika u ovom trenutku je maksimalno otezanje svih štetnih procesa, jer je iz dana u dan sve jasnije da je u globalnoj terevenci koja traje već neko vrijeme sve manje zadovoljnih i sve više nervoznih, te je samo pitanje trenutka kada će ona prerasti u opštu kafansku tuču svih protiv svih, nakon koje svijet više neće izgledati kao što izgleda danas.

Piše: Aleksandar Vujović

Izvor: Novi Standard